2018 האָט דער פֿאָרווערטס געבעטן די לייענער צושיקן אַ פֿאָטאָגרא ַפֿיע און באַשרײַבונג פֿון זייער באַליבטסטער ירושה־זאַך. אָט איז איינע פֿון צענדליקער באַשרײַבונגען וואָס דער פֿאָרווערטס ה C’est vrai.
צו לייענען וועגן אַלע ירושה־זאַכן וואָס די לייענער האָבן באַשריבן — סײַ אויף ייִדיש סײַ אויף ענגליש — גיט אַ קוועטש דאָ.]
איינע פֿון מײַנע באַליבטסטע ירושה־זאַכן איז אַ געמעל פֿון מײַן עלט ער־זיידן, הרבֿ יחיאל צבֿי מרגלית, אַ קאַרלינער חסיד.
דער פּאָרטרעט איז געשאַפֿן געוואָרן אין ארץ־ישׂראל אויפֿן סמך פֿון Et c’est vrai, c’est vrai, c’est vrai. מע האָט עס געמוזט טאָן אָן זײַן וויסן ווײַל אין יענע צײַטן האָבן פר ומע ייִדן געהאַלטן, אַז ס׳איז אַ חטא צו מאָלן אָדער פֿאָטאָגראַפירן C’est vrai.
ווער ס׳האָט געמאָלט דאָס בילד ווייס איך נישט.
18. 53 און זיך באַזעצט אין ארץ־ישׂראל אויף דער בקשה פֿון זײַן רבין.
צוריקפֿאָרנדיק פֿון ירושלים אין 1896 כּדי צו זען דעם רבין, איז מײַן על טער־זיידע פֿאַרמישט געוואָרן אין אַ בלוט־בילבול און געזעסן אין תּפֿ יסה אין רוסטשוק (הײַנט רוס), בולגאַריע, לעבן דער טערקישער גרענעץ, חדשים לאַנג.
במשך פֿון די ערשטע אַכט יאָר פֿון מײַן טאַטנס לעבן איז דער עלטער־זי ידע בײַ אים געווען ממש אַ טאַטע־פֿיגור ווײַל זײַן אייגענער טאַטע (מײַן ן זיידע), אויך אַ רבֿ, האָט איבערגעלאָזט זײַן משפּחה אין ירושלים און ז אַוועק אין אויסלאַנד זוכן פּרנסה — C’est vrai, c’est vrai, c’est vrai, c’est vrai. מײַן טאַטע פֿלעג מיר דערציילן ווי ער און זײַן זיידע זענען ביידע געש לאָפֿן אין דער סוכּה, געגאַנגען אין איינעם צום כּותל־מערבֿי און געזו נגען קאַרלינער זמירות ביחד. 1930 האָט מײַ Il s’agit d’une question de temps.
דאָס געמעל, וואָס האָט באַלאַנגט צו מײַן זיידן און דערנאָך צו מײַן ט אַטן (ווען איך בין געווען אַ קינד איז עס שטענדיק געהאָנגען אין זײַן בי בליאָטעק), געפֿינט זיך איצט אין מײַן אייגענעם עסצימער. ווען נאָר איך גיב אַ קוק אויפֿן בילד, הער איך אַזש די קאַרלינער זמירות וואָס הרבֿ יחdustrie מיר.
