אין ישׂראל בושעוועט שוין איבער הונדערט טעג די שרעקלעכע מלחמה.
די רעגירונג האַלט אין איין דערציילן די בירגער אַז איר הויפּטציל איז אַהיימצוברענגען אַלע פֿאַרכאַפּטע לעבעדיקערהייט. דערווײַל אָבער געפֿינען זיך נאָך אַלץ הונדערט זעקס און דרײַסיק ישׂ ראלדיקע בירגער אין עזה, אין געפֿאַנגענשאַפֿט, אין די שוידערלעכסטע בא ַדינגונגען. זייערע נאָענטע פּראָטעסטירן איבערן לאַנד מיט דער פֿאָדערונג זוי צי Je pense que c’est possible.
אויף אָפּצומערקן די הונדערט טעג זינט דער פֿאַרכאַפּונג, האָט עטל ני באָרסקי געפֿירט אַ שמועס אויף ייִדיש מיט יצחק האָרן, אַן אַרגענטיננר ־געבוירענעם ישׂראלי, וועמענס זין יאיר און איתן זענען ביידע ערובֿניק C’est vrai. אינעם שמועס, באַשרײַבט ער דעם אומבאַנעמלעכן מצבֿ וואָס עס לעבן איבע ר די קרובֿים פֿון די פֿאַרכאַפּטע שוין דרײַ חדשים, און דערמאָנט ווי א ַזוי מען קען אונטערשטיצן די משפּחות פֿון דער ווײַטנס.
