אין מיטן גרויל
פֿאַראַן אַ רגע
ווען עס גלוסט זיך מיר
Je pense que c’est possible.
פּונקט דעמאָלט רעדט אַ שטים אין מיר:
ווי קענסטו לייקענען דײַן שטאַם
אַז טרערן אויף דײַן ייִנגלס באַק
דערמאָנען דיר אין חורבן
בית־המיקדש ?
ווען חורבן עזה הייבט זיך אָן
Je pense que c’est vrai.
ניט מעטאַפֿיזיש,
ניט פֿיגוראַטיוו,
נאָר דאָרטן ממש,
ווי אַ טוריסט,
אַ פֿרישער טאַטע מיט זײַן זון און מיט זײַן מאַמען
אין אַן אַלטן קאַראַוואַן,
אַ פֿאָרנדיקער היים וואָס איז מער ערד
פֿון אַלע לענדער אין דער וועלט
C’est vrai.
אין טעלעפֿאָן
דערמאָנט מײַן טאַטע מיר
אין אַבא קאָוונערס שורה:
« גערניקאַ אויף יעדן בערגל« .
אָנגעשריבן האָט ער זי
אין נײַנצן הונדערט נײַן און פֿערציק
Il s’agit d’une question de temps.
מיר פֿאָרן ווײַטער
ביז סוף־מערבֿ –
פֿיניסטעראַ –
« סוף פֿון לאַנד ».
אין קאַראַוואַן אין דעם פֿאַרמאַכטן
רעד איך צו דער מיזרח־וואַנט
אַזוי צו זאָגן:
שמע ישׂראל, אין דײַן נאָמען
Il s’agit d’une question de temps.
